حضرت معصومه ( س) درچنین روزی درسال 173 ه ق دیده به جهان گشودند . نام شریف آن بزرگوارفاطمه ومشهورترین لقب آن حضرت، معصومه است. پدر بزرگوارش امام هفتم شیعیان حضرت موسى بن جعفر (ع) و مادرمکرمه اش حضرت نجمه خاتون (س) است . ایشان ازاوان کودکی پس اززندانی شدن و شهادت پدر، تحت مراقبت و تربیت برادر بزرگوارش حضرت على بن موسى الرضا (ع) قرارگرفت. یک سال بعد ازهجرت امام رضا(ع) به مرو، حضرت معصومه (س) به شوق دیداربرادر و ادای پیام ولایت به همراه عده اى ازبرادران وبرادرزادگان به طرف خراسان حرکت کرد و درهر شهر ومحلى مورد استقبال مردم واقع مى شد. ایشان در این سفر مخالفت خود واهل بیت (ع) را با حکومت حیله گربنى عباس اظهار مى کرد. بدین جهت تا کاروان حضرت به شهر ساوه رسید عده اى از مخالفان اهل بیت که از پشتیبانى مأموران حکومت برخوردار بودند، راه رابر ایشان بستند وبا همراهان حضرت وارد جنگ شدند. درنتیجه این نبرد تقریباً همه مردان کاروان به شهادت رسیدند، حتى بنابر نقلى حضرت معصومه (س) را نیز مسموم کردند. پس از آن حضرت فاطمه معصومه (س)بیمار شدند وچون دیگر امکان ادامه راه به طرف خراسان نبود قصد شهر قم را نمود. ایشان چندین روز در این شهر زندگى کرد ودراین مدت مشغول عبادت وراز ونیاز با پروردگار متعال بود. محل عبادت آن حضرت در مدرسه ستیه به نام « بیت النور» هم اکنون محل زیارت ارادتمندان آن حضرت است. سرانجام در روز دهم ربیع الثانى و « بنا برقولى دوازدهم ربیع الثانى» سال 201هجرى پیش از آن که دیدگان مبارکش به دیدار برادر روشن شود، با اندوه فراوان دیده از جهان فروبست و شیعیان را درماتم خود به سوگ نشاند .مردم قم با تجلیل فراوان پیکر پاکش را به سوى محل فعلى که در آن روز بیرون شهر و به نام « باغ بابلان» معروف بود تشییع نمودند.