درچنین روزی درسال 473هجری قمری ، ابوالمجد مجدود بن آدم سنایی غزنوی به دنیا آمد . وی ازاوایل جوانی به سوی دربار غزنوی جذب شد و برخی ازسلاطین آن سلاله را مانند بهرامشاه دراشعارش مدح کرد . دیوان سنایی که عمده اشعارش را تا سی هزاربیت نوشته اند و امروزه نسخه چاپی آن بالغ برچهارده هزاربیت است ، حاوی قصاید ، غزلیات ورباعیات محکم ومتین و اشعار پخته وروان است . همچنین استادی وبلاغت اودرمثنوی سرایی مخصوصا درحدیقه ظاهر است. به طورکلی می توان سنایی را ازنخستین شاعران نامی اهل تصوف ایران دانست . سنایی چند ین مثنوی چون حدیقه الحقیقه وطریق التحقیق وسیرالعباد الی المعاد یا کنوزالرموزرا سروده وبنا به اقوال دیگرمثنوی های دیگری هم مانند کارنامه ، عشق نامه ، عقل نامه ، غریب نامه و عوف نامه درکارنامه خود دارد . سنایی در سال 545 ه ق درغزنین دیده ازجهان فروبست .
غزلی را از وی می خوانیم :
ساقیا دل شد پر از تیمار پر کن جام را بر کف ما نه سه باده گردش اجرام را
تا زمانی بی زمانه جام می بر کف نهیم بشکنیم اندر زمانه گردش ایام را
جان و دل در جام کن تا جان به جام اندر نهیم همچو خون دل نهاده ای پسر صد جام را
دام کن بر طرف بام از حلقه‌های زلف خویش چون که جان در جام کردی تنگ در کش جام را
چرخ بی آرام را اندر جهان آرام نیست بند کن در می پرستی چرخ بی آرام را