درچنین روزی در سال 725 هجری قمری امیر خسرو دهلوی شاعر بزرگ فارسی زبان که در هندوستان می زیست دار فانی را وداع گفت . امیر سیف الدین محمود از شعرای نامی ایران زمین در سال 651 ه ق دیده به جهان گشود . پدرش امیر سیف الدین محمودی به هنگام حمله مغول از بلخ به هندوستان گریخت و به همین دلیل خسرو در هند به دنیا آمد. وی در دهلی اقامت داشت و پادشاهان هند را مدح گفته است . او به شیخ نظام الدین اولیا ارادت می ورزید . از آثار او می توان به دیوان اشعار در پنج قسمت : تحفه الصغر ، واسطه الحیوه ، عزه الکمال ، بقیه النقیه و نهایه الکمال اشاره کرد . او به تقلید از نظامی خمسه ای ساخته است که شامل مطلع الانوار ، شیرین و خسرو ، مجنون و لیلی ، آیینه اسکندری و هشت بهشت است . از آثار دیگر او مفتاح الفتوح ، قران السعدین ، نه سیمرغ ، رسائل الاعجاز ، و خزائن الفتوح است .
دلم در عاشقی آواره شد آواره تر بادا تنم از بی‌دلی بیچاره شد بیچاره تر بادا
به تاراج عزیزان زلف تو عیاره ای دارد به خونریز غریبان چشم تو عیاره تر بادا
رخت تازه است و بهر مردن خود تازه تر خواهم دلت خاره ست و بهر کشتن من خاره تر بادا
گرای زاهد دعای خیر میگویی مرا این گو که آن آواره از کوی بتان آواره تر بادا
همه گویند کز خون‌خواریش خلقی بجان آمد من این گویم که بهرجان من خون خواره تر بادا
دل من پاره گشت از غم نه زان گونه که به گردد و گر جانان بدین شادست یا رب پاره تر بادا
چو با تردامنی خو کرد خسرو با دو چشم تر به آب چشم پاکان دامنش همواره تر بادا